Aynı Masadan Kalkanlar
Hayat, insanı en çok aynı masadan sınar.
Birlikte ekmek bölüştüklerinle…
Aynı tabaktan yiyip, aynı tatlıya kaşık salladıklarınla…
Çayın demi koyulaştıkça samimiyet sandığın sohbetlerle…
Oysa her masa dostluk kurmaz.
Bazı masalar sadece hesap tutar.
İnsan en büyük yanılgısını, yakınlığı güven sanarak yapar. Oysa yakınlık, karakterin aynası değil; çoğu zaman niyetin kamuflajıdır. Aynı sofrada oturmak, aynı gülüşü paylaşmak, aynı sırra ortak olmak; insanı tanımaya yetmez. Çünkü bazıları dostluğa değil, fırsata oturur.
Bugün sana “kardeşim” diyen, yarın adını bir cümlenin en kirli yerine koyabilir. Dün seni hırsızlıkla, dolandırıcılıkla suçlayan biri; bugün en yüksek sesle seni savunabilir. Bu bir vicdan uyanışı değildir. Bu, yön değiştiren menfaatin gürültüsüdür. İlke, bu hikâyelerde nadiren başroldedir.
Toplumda roller hızlı değişir. Alkışlayanlar susar, susanlar alkışlar. Dün taş atanlar bugün çiçek uzatır. Ama taşın izi kalır. Çiçeğin ömrü ise kısadır. İnsan, zamanla şunu öğrenir:
Herkesin sesi değişir, karakteri değil.
Gerçek dostluk sessizdir. Gösterişe ihtiyaç duymaz. Ne aşırı övgüyle gelir ne de her ortamda adını anarak kendini ispat etmeye çalışır. Gerçek dost, sen yokken de seni koruyandır. Sahte olan ise yüzüne bakarak över, arkandan hesap yapar.
O yüzden akıllı insan, herkese gülümser ama herkese yaslanmaz. Herkese kapı açar ama anahtarı kimseye teslim etmez. Çünkü fazla samimiyet, çoğu zaman saygıyı tüketir. Saygının bittiği yerde ise dostluk, sadece bir hatıradan ibarettir.
Hayat ilerledikçe masalar azalır, yüzler değişir. Kalabalıklar çekilir, gerçekler kalır. Ve insan en sonunda şunu kabul eder:
Düşmanlığın açık olanı korkutmaz.
Asıl tehlike, dost maskesi takandır.
Aynı masadan kalkan herkes yol arkadaşı değildir.
Bazıları sadece yolun uygun bir yerinde inmek için biner....
BİLGİ PAYLAŞTIKÇA GÜZELDİR...
Karate Do Sensei Mehmet BOZDAĞ
